خیلی سال پیش در سینما عصرجدید تهران، فیلمی دیدم به نام «ژنرال دلارووره». روزهای ابتدای جنگ بود. گمان می کنم اواخر پاییز یا اوایل زمستان 1359. آن روزها این سینما از فیلم های آرشیوی خود جشن فیلم برگزار می کرد که یکی از آنها، جشن فیلم های نئورئالیسم ایتالیا بود و یکی از فیلم های این جشن، که همه شان را با ولع دیدم، همین فیلم «ژنرال دلارووره» بود. فیلم در دوره حکومت فاشیستی موسیلینی می گذرد و داستان مردی معمولی را حکایت می کند که بر حسب وقایعی، به اشتباه، جای «ژنرال دلارووره» که مبارزی ضد فاشیست بوده گرفتار می شود و در محبس از سوی زندانیان مورد لطف و محبت قرار می گیرد و به مرور چنان این اشتباه را واقعی می پندارد و در جو ساخته شده گرفتار می شود که خود را همان ژنرال می بیند و نهایتا هم توسط جوخه مرگ، به جای ژنرال اعدام می شود.