محمد نوری / در خاطره اهل قلم، پانزدهم دی ماه، به عنوان روز وداع با یکی از مردان نامی رسانه و خبر ثبت شده است. رفتن ابوالقاسم وطن دوست در چنین روزی برای کسانی که چشم به توشه پربار دانش و تجربه او دوخته بودند بسی مایه خسران و حسرت بود. حسرت از دست دادن کسی که در صدای رسا و نگاه عمیقش، دوره پرشکوه روزنامه نگاری را تجسم می کرد. وطن دوست به حلقه پیشکسوتان و بزرگان رسانه تعلق داشت، بازمانده ای از نسلی که حضورشان دلیل قاطع بر استعدادها و افق های روزنامه نگاری در ایران زمین است. یکایک خانواده خبر که رد فعالیت حرفه ای او از دفتر ایرنا در نیویورک تا ایستگاه رادیو در میدان ارگ را پی گرفته اند، امروز دلتنگ حضور کسی هستند که نماد ایرانی پرغرور و متعصب در مشق روزنامه نگاری بود.

وطن دوست در 7 دهه حیات پربارش اغلب رشته ها و شاخه های کار رسانه را درنوردید. روزی در نقش گزارشگر و خبرنگار، زمانی در جایگاه گوینده و نویسنده رادیو، برهه ای در مقام مدیر حوزه استان های خبرگزاری و دوره ای دیگر در صف مدیران ارشد روزنامه ایران و سیاستگذار مطبوعات. شخصیت حرفه ای او دربرگیرنده همه وجوه روزنامه نگاری بود، از ادیتوری و سردبیری تا برنامه نویسی و سیاستگذاری. در پیمودن این راه دراز او سختی ها و مرارت های بسیار به جان خرید، بارها دست تقدیر و تلاطم روزگار او را تا مرز خانه نشینی سوق داد اما اراده استوارش برای ماندن در خانواده رسانه، تسلیم و تابع تمنیات دنیوی نشد. با وجود همه ارتباط ها و اعتبارش قید منصب و مقام را زد به همان صورت که درخواست ها و دعوت ها از آن سوی آب ها را نادیده گرفت. اکنون ما مانده ایم و میراث مردی که در حرفه خبری و خبرگزاری منحصر به فرد بود. او تا وقتی در قید حیات بود، خواسته همکارانش برای کتابت و نشر خاطراتش را قبول نکرد اما خوشبختانه تجربه و اندوخته گران او در ذهن و ضمیر شاگردانش جاری است. مدرسه روزنامه نگاری وطن دوست حرف های بسیار برای گفتن دارد و فرض است که همراهان و همقطارانش برای نقل و انتقال آن به نسل امروز بکوشند و صفحات دفتر تاریخ روزنامه نگاری را به اندیشه های او زینت بخشند.