اشک از گوشه چشمانش سرازیر می شود. زیر چشمی، نگاهی به مادر می کند و چشم هایش را می بندد. چند ماهی هست که درد امانش را بریده، دلش پر است از این همه آمدن ها و رفتن های بیهوده، از پرستاران، پزشکان، از پورتی که درون سینه اش سنگینی می کند و سوزن، سوزن شدن بدنش... خسته است از اطرافیان و پزشکش که تمام سوال هایش را بی جواب گذاشته است.مثل اینکه آنها زودتر از خدا از او قطع امید کرده اند. اصلا مریض که باشی آن هم از نوع سرطانی اش وقتی به آخر خط می رسی پرستار و پزشک به هر سوالت جواب سربالامی دهند. دکتر هر روز می آید و می رود، اما نه به ناله های بیمارش توجه دارد و نه به نگاه خسته کم طاقت مادرش. نه حرفی و نه