فردا و به تاریخ 17 دی، سالروز درگذشت جهان پهلوان تختی است. روزی که معمولابرای اکثر ایرانی ها مهم است و سالی نیست که برای او بزرگداشت نگیرند و درباره اش حرف نزنند و از ذات جوانمردش قصه ها نگویند. تختی قهرمان معاصر دنیای قصه های ایران است. اسطوره ای که روایت های مختلفی از او جوانمردی هایش نقل می شود و همیشه و همواره او را الگوی ورزشکاران ایرانی می خوانند و انتظار دارند که هرکدام از آنها نمونه ای از چنین مردی باشند و منش و روش او را دنبال کنند. اما در تمام این سال ها مهم ترین اتفاقی که درباره تختی نادیده گرفته شده و کمتر درباره آن صحبت شده، میزان تحمل و صبر او بوده. جوانمردی و منش پهلوانی یک روی دیگر سکه هم دارد و آن صبری است که باید در برابر ناملایمات زندگی داشت. صبری که تختی بیشتر از جوانمردی به آن بها می داد چون میوه و نتیجه اش رفتار و منش پهلوانی بود. تختی به خودی خود و با رعایت یک سری اصول قاعده تختی نشد. تختی برای رسیدن به چنین جایگاهی در زمانه معاصر ما صبوری و طاقت را راه و رسم و شیوه خود کرد. شیوه ای که کمتر درباره آن صحبت شده و شاید حالاو به بهانه این 17 دی بهتر است کمی از حرف های کلیشه ای و همیشگی درباره این چهره بزرگ دور شویم و اندکی به نفس و جان زندگی ای که گذراند فکر کنیم.