من آدم خوشبختی هستم. شاید گفتن این حرف از سوی کسی عجیب باشد که در خردسالی پدر و مادرش را از دست داده، از آغاز تولد کم بینا بوده و گویی دنیا را از سوراخ سوزن تماشا کرده، طعم زندان، فقر، دربدری، تحقیر و ناروایی را بارها تجربه کرده است. اما من خوشبختی خود را باور دارم. چون به آرزوهایی که به زندگی ام معنا می بخشیدند دست یافته ام. از جمله خوشبختی های زندگی ام آشنایی با دو خواهر بود که اینک 36 سال است یکی از پایدارترین دوستی ها و همکاری ها را به ارمغان آورده است. در سرزمینی که عمر کارهای گروهی بسیار کوتاه است، در زمینه ای که چشم انداز مادی امیدبخشی ندارد، رفاهی در کار نیست و محیط اجتماعی آکنده از تنش و نگرانی است، همکاری درازمدت، پدیده ای کمیاب تصور می شود.