بعد از ضایعه رحلت امام(ره) حادثه درگذشت آیت الله هاشمی رفسنجانی، بزرگ ترین حادثه و غم در جمهوری اسلامی ایران بوده است. بزرگی این غم و فقدان، ناشی از عظمتی است که این مرد داشته است. از عجایب روزگار است که آیت الله هاشمی رفسنجانی، در شبی جان به جان آفرین تسلیم کرد که امیرکبیر به شهادت رسید. اما درباره این مرد بزرگ، باید گفت که آیت الله هاشمی رفسنجانی انسانی قدرتمند، فکور، متدین، تیزهوش و فداکار برای انقلاب و اسلام بود. او از نزدیک ترین یاران امام(ره) بود. هاشمی فردی صاحب سعه صدر بود و انشراح صدر او را باید در مواجهه او در تمام برخوردهای ناگوار زمان طاغوت و بعد در زمان جمهوری اسلامی و در مسائلی که ایام اخیر واقع شد، مشاهده کرد. او یک خدوم، فداکار و از خودگذشته به تمام معنا بود. من نمی توانم این زمان در جمهوری اسلامی نظیری را بیان کنم و تنها می توانم بگویم خداوند او را رحمت کند و با پیامبر و بزرگان دین محشور بگرداند. به همه دل سوختگان و زحمتکشان که برای انقلاب دل می سوزانند تسلیت می گویم، زیرا دلسوزی بسیار قوی از دست رفته است. خداوند ان شاالله وجود رهبر را حفظ کند که با بودن ایشان مسائلی که نسبت به بعضی از امور پیش آمده است حل شده و آرامش به جامعه باز می گردد. هاشمی یک مسلمان تمام عیار و مطلع بود و با توجه به صبغه مبارزات و جهاد به شخصه اورا یکی از شهدای انقلاب می دانم و امیدوارم مردم و همه کسانی که او را می شناختند، برای ایشان طلب رحمت و مغفرت کنند و بدانند که دیگر یک پایه از پایگاه های انقلاب مانده و امید است که خداوند او را برای انقلاب حفظ کند.