ساعاتی پیش خبر فوت جناب هاشمی رفسنجانی را شنیدم؛ خدایش رحمت کند. هر چند می توان به مشی سیاسی آقای هاشمی در دهه های 60 و 70 شمسی انتقادات متعددی در حوزه های فرهنگ و سیاست داشت، اما به نظرم طی سال های اخیر، کارنامه کاملا قابل قبولی از خود بر جا گذاشت و با وجود ناملایمات، ثابت قدم و با اعتماد به نفسی مثال زدنی، ایده های سیاسی خود را در جامعه پی می گرفت و دلش برای توسعه همه جانبه کشور می تپید.

گرچه هاشمی رفسنجانی در دهه 70 دلمشغول توسعه اقتصادی بود، اما در دهه های 80 و 90 به نظر می رسید که دلمشغول توسعه متوازن باشد. در این سال ها او دیپلماسی جهانی را می فهمید و با اندیشه مبتنی بر مصالح ملی، به برقراری رابطه متوازن و راهگشا با دیگر کشورها می اندیشید.

او به نیکی دریافته بود که دوران شعارهای بدون پشتوانه سپری شده و اگر خود روزگاری و خصوصا در دهه 60 از این مشی حمایت می کرد، اما در 10 یا 15 سال آخر، در دهه های 80 و 90، مشخصا روش او این بود که از این مشی فاصله بگیرد و نگاهی متوازن و متعادل داشته باشد.

بعد از درگذشت او، اکنون روزگار سختی برای کسانی است که دلمشغول وضعیت کنونی کشور هستند و دل در گرو توسعه همه جانبه و پایدار ایران دارند. چراکه در سال های اخیر از مقبولیت برخوردار بود.

شوربختانه اکنون او نقاب در خاک کشیده و دستش از دنیا کوتاه شده و به نظرم در جهان مبهم و پرتلاطم کنونی رفتن او بسیار زود بود. خدایش بیامرزد.

برای خانواده ایشان صبر بر این مصیبت را به دعا خواستارم و امیدوارم مرام و مشی سیاسی ایشان که عبارت بود از توسعه همه جانبه و متوازن، به همت سیاستمداران و با وجود تندبادهای ناموافق در آینده نه چندان دور در کشور محقق شود.