هیچ وقت چهره اش را فراموش نمی کنم، چهره سرشار از غم و درد او را، چهره ای با دوگانه خواستن و درماندگی، که تضادی کشنده در او ایجاد کرده بود دوگانه افسوس فرصت های از دست رفته و آه باقی نماندن فرصت درپیش روی. آخرین بار از نزدیک، اوایل اسفند سال گذشته در دیدارجمعی ازفرهنگیان او را دیدم و این تصویر ماندگار، در آن دیدار در ذهنم نفش بست و همچون نقشی برسنگ، عمیق در ذهن و روان من حک شد.

در آن دیداری که تصورش را نمی کردم آخرین دیدار باشد، چرا که ما امیدهای فراوانی به او بسته بودیم. در آن روز نمی دانم چرا من احساس خاصی به ایشان داشتم، سخنرانی کوتاهی کردم و حالاکه چند دقیقه بیشتر از خبر درگذشت این بزرگمرد تاریخ معاصر کشور نمی گذرد، که با حالی بسیار نامناسب یادداشتم را می نویسم، فهمیدم آن احساس دلایلی داشته است که حالابا تمام وجود آن را درک می کنم.