طبیعی بود که در ابتدای انقلاب اسلامی، این سوال مطرح شود که چگونه می توان از نتیجه قیام مردم ایران در برابر رژیم طاغوتی پهلوی محافظت کرد. با توجه به شرایط و اوضاع موجود، به نظر می رسید که باید یک بازوی نظامی محرم انقلاب به وجود آید چون نیروهایی که از گذشته باقی مانده بودند کفایت حفاظت از انقلاب را نمی کردند. بنده که از زندانیان قبل از انقلاب بودم و تنی چند از زندانیان آن دوره به دنبال آن بودیم که این بازوی نظامی - که باید اعتقادی و فکری باشد - شکل بگیرد. این بازوی نظامی باید در کنار نظامی گری ضرورت های جهان و زمان و آینده نگری لازم را می داشت. مشابه همین دیدگاه در سه جریان دیگر پس از انقلاب نیز