بعد از انقلاب اسلامی، سیاست خارجی ایران دچار بحران متعارف کشورهای انقلابی شد. از یک سو نیروهای انقلابی خود را ذی حق به داشتن سهم بیشتری در مدیریت کشور می دانستند و کشمکش میان آنها جریان داشت و از طرفی با بدبینی، نگران دخالت بیگانگان و مقابله با نیروهای انقلابی بودند. در چنین وضعیتی بود که گروگان گیری دیپلمات های آمریکایی بر کل سیاست خارجی ایران سایه افکند. به دنبال آن جنگ صدام نیز با یارگیری از همسایگان و هم اندیشان و غربی های رنجیده از گروگان گیری آغاز شد و با بحران سلمان رشدی ادامه یافت. به این ترتیب جای مانور چندانی در عرصه بین المللی و سیاست خارجی باقی نمی ماند. شرایط نیز به گونه ای بود