گردهمایی روز سه شنبه در تهران که به مناسبت مراسم تشییع پیکر هاشمی رفسنجانی صورت پذیرفت در عین وحدت عمومی بر سر لزوم پاسداشت وی نشان داد برخی سلایق غیر همسو با اصلاح طلبان (که اینک دولت را در دست دارند)، همچنان به حیات سیاسی خود ادامه می دهند.

در عین حال هر دو سوی این ماجرا در روزهای اخیر کوشیده اند هاشمی را که یک ایجادکننده بزرگ توازن در تشکیلات سیاست ایران بود، مردی از جناح خود توصیف و وی را نماینده خویش معرفی کنند. در روزهای پس از رفسنجانی خیلی ها خواهند پرسید عامل همسو سازی نیروها در ایران چه کسی خواهد بود اما به نظر می رسد وقتی پای چهره هایی مثل وی به میدان می آید هرگونه پرسشی از این دست جایش را به مصالحه و امور مسالمت آمیز می دهد و سیاستمداران سکوت می کنند تا مردم راه را به آنها نشان بدهند. هاشمی در دوران اوجش و حتی پس از آن آگاه ترین فرد از آنچه بود که در حول و حوش چرخه های قدرت در کشورش شکل می گرفت و در مهندسی اوضاع و حاکم شدن «مصلحت» بر «نا آرامی ها» مهارت ویژه ای داشت.

او با اینکه از شرکت در انتخابات ریاست جمهوری ایران در سال 2013 بازماند اما با رهنمون کردن حسن روحانی به سوی پیروزی عملا ایده هایی مانند نظرات خودش را برنده این انتخابات جلوه داد. هاشمی از سوی دولت قبلی ایران بارها مورد اتهام قرار گرفت و فضا برای او تنگ شد اما ثابت کرد، راه بقای سیاسی و ادامه وظایفش در قبال نظام سیاسی کشورش را نیک می شناسد. او به واقع راهی مختص به خود داشت.