معتقدم طبیعتا نخستین تاثیری که علیرضا سمیع آذر بر اعتلای هنر ایران به معنای واقعی گذاشت، ابتدا اقتصاد هنر نبود. وی زمانی که ریاست موزه هنرهای معاصر تهران را برعهده داشت، با برنامه ریزی ها و حرکت های هنری، باعث رشد درخشان و چشمگیری در فضای هنرهای تجسمی کشور شد. زمانی که کسی هنر ایران را نمی شناخت، با برنامه ریزی های دقیق، باعث معرفی آن به دنیا بخصوص اروپا و بعد امریکا شد. برنامه های وی مستند و مفید بود و از افرادی است که به حق بر گردن هنرهای تجسمی کشور حق دارد. او باعث شد بعد از حدود دو دهه رخوت این فضا پس از انقلاب اسلامی، جان دوباره ای به فضای هنرهای تجسمی کشور ببخشد تا جایی که بسیاری از هنرمندانی که دیگر کمتر کار می کردند یا اصلا کار نمی کردند، دوباره شروع به خلق اثر کردند و حتی آنهایی که خارج از کشور زندگی می کردند، دوباره به ایران رفت و آمد خود را آغاز کردند یا حتی به ایران بازگشتند.

پس از این تاثیر، نمی توان خلاف این را گفت که رشد اقتصاد هنر در ایران با نام سیمع آذر همراه نباشد. پس از برپایی نمایشگاهی در انگلستان و بعد ارتباط با کریستیز و در نهایت پایه گذاری و برپایی حراج تهران از موثرترین عملکردهای او در این حوزه است. تا جایی که این روزها شاهد چرخه اقتصادی پر رونق در فضای گالری ها هستیم.