دربار اولی که زندانی شدم، دچار امراض پوستی و عفونی شدم، و با دشواری بهبود یافتم، بنابراین ضروری بود که از نظر بهداشتی دقت بیشتری نشان دهم تا به خاطر وجود زمینه و استعدادی که بدنم داشت، بیماری عود نکند.

دربار دوم که زندانی شدم، باز هم به خاطر نبود بهداشت مناسب در زندان، و بعد عدم امکانات لازم برای درمان، زخم هایم (جدید و قدیم) دوباره عفونت کرد، و روز به روز بدتر شد و به وخامت گرایید. چرک و عفونت بیشتر سطح بدنم را فرا گرفت، و بوی تعفن و گند آن تمام فضای بند را پر کرد؛ طبیعی بود که سایر هم بندی ها به مشکل بیفتد. کسی حاضر به معاشرت و مجالست با من نبود، کارکنان درمانگاه زندان پس از مداوای طولانی و تزریق آنتی بیوتیک های بسیار قوی، دیگر از تیمارم عاجز شدند و به این نتیجه رسیدند که امکان بهبودیم میسر نیست و درمان ها ثمری ندارد و اعلام کردند به زودی خواهم مرد.