می دانید، ما اهالی مطبوعات فارغ از اینکه چه کسی در صفحه های روزنامه و مجله می نویسد و اثر قلمش هست یا نه، به همه آنهایی که همراه و همکار هستند و کمک می کنند تا چراغ یک نشریه روشن بماند، اهل مطبوعات می گوییم. فارغ از اینکه روزنامه نگار باشیم، صفحه آرا، نیروی تدارکاتی، نیروی چاپ یا توزیع و حتی نگهبان یک مجموعه، همه از یک خانواده هستیم و ممکن است انجمن نداشته باشیم یا هرازگاهی ردی از ناامنی شغلی همه ما را تهدید کند، اما در لحظه های حساس، کنار هم می مانیم و شبیه همه مشاغل دیگر، سعی می کنیم تا تعریف صنفی و رفتار صنفی داشته باشیم. بدترین این اتفاق ها در صنف ما هم مرگ است. مرگ آدم هایی که در اطراف مان بودند و شبیه ما زندگی شان وصل به مطبوعات بوده و نشریاتی که باید صبح به صبح روی کیوسک بیایند. خبر مرگ این آدم ها، این همکارهای دیده و نادیده، همیشه و همواره خبری دردناک است. درست مثل خبری که صبح دیروز مخابره شد و از مرگ محمدجواد رفیع از پیشکسوتان عرصه مطبوعات گفت. پیشکسوتی که سال های سال در موسسه «اطلاعات» همراه سیدمحمود دعایی بود و از سردبیران مجله «جوانان امروز». رفیع در کنار سردبیری سال های سال دوره چاپ مدرن را در انگلستان گذرانده بود و مدیر فنی دستگاه های چاپ موسسه اطلاعات بود. این همکار مطبوعات در 56 سالگی و به دلیل سرطان درگذشت.