چندین دهه قبل یک تهران بود و چند آتش نشانی کوچک مثل آتش نشانی چهارراه حسن آباد. هر جای شهر اگر مغازه ای آتش می گرفت خودشان را می رساندند تا زبانه اش هستی مردم را نسوزاند. چندین سال بعد تهران بزرگ شد و کلانشهر. برج ها قد کشیدند، خیابان ها پر از ماشین و ترافیک و به تبع آن ایستگاه های آتش نشانی هم بیشتر؛ اما تجهیزات به اندازه پیشرفت شهر کلان نشد. برای جبران تمام کمبودها، فداکاری آتش نشان ها قد کشید. همه هستی شان را گذاشتند تا هست هموطن شان نیست نشود. چند وقتی است که همه ما قهرمانی شان را باور کرده ایم و به دلسوزی هایشان دلمان گرم شده است. از جان گذشتگی شان را باور کرده و به مسئولیت پذیری شان ایمان