روزهای 11 سالگی ام را خوب به یاد دارم؛ روزهایی که خاطرات خوش کودکی در آنها رقم خورده است، روزهای فوتبال با توپ دو لایه در کوچه پس کوچه های خاکی، روزهای درس و کلاس و مدرسه و روزهای روزنامه های تک رنگ و سیاه و سفید. «ایران» برای خانواده ما یک اتفاق بود، اتفاقی که پای روزنامه را به خانه مان باز کرد. داستان هم از این قرار بود که از همان روز نخستی که یک نسخه «ایران» پایش به خانه مان باز شد، آبونه اش شدیم و آقای پستچی هر روز حوالی ساعت 1 ظهر «ایران» را به خانه مان می آورد و با یک بوق که بعدها صدای خاطره های ما شد، ما را از حضور «ایران» مطلع می کرد. پیش از «ایران» تلاش بسیاری کرده بودیم که با همشهری