عمر 22 ساله برای یک نشریه عمر درازی است. آن هم برای کسی که 19 سال از عمر خود را در مطبوعاتی سپری کرده است که گاهی تداوم انتشار آن تنها به دو نسخه رسیده است و تلخی توقیف بر شیرینی تولد، آنچنان غالب شده است که تا مدتها گیج از خاموشی صدای رسانه مانده ای و این سوال را بارها تکرار کرده ای که مرگ رسانه و به سوگ نشستن قلم چه زمانی به پایان خواهد رسید. پس برای من نوعی، کار کردن در روزنامه ای که عمری به درازی بیش از دو دهه دارد یک فصل تازه محسوب می شود، آن هم آغاز کاری که با تولد دولت تدبیر و امید رقم خورده است؛ دولتی که آماده بود پس از 8 سال سختی که کشور درگیر آن بود آرام آرام آرامش را به جامعه تزریق