22 سال پیش در چنین ایامی صدا و سیما که برای دولت مهربان تر از امروز بود، تیزری را پخش می کرد که نوید آمدن روزنامه ای را می داد که قرار است روزنامه دولت و صدای آن باشد. در این تیزر، آفتابی می دمید و سربازانی می دویدند تا کشور را از دشمنان پاس دارند و بعد صدایی به مخاطب می گفت «ایران» بخواند. زیرا صدای انگشت ها بر کیبوردها، همسان صدای چکمه سربازانی است که از مرزها دفاع می کنند. بدین سان بود که روزنامه دولت پا گرفت.

اما روزنامه دولت بودن، چیزی کم از حرکت روی لبه تیغ در ارتفاعی هزاران پایی را ندارد. لبه تیغی که از توجه به مردم و خواسته های آنان شکل گرفته است. روزنامه «ایران» به عنوان تنها