چند سالی است که جنگ تمام شده، آزادگان هم برگشته اند. اما هنوز هر چه رسمی است و رسمیت دارد، سیاه و سفید است یا حداکثر خاکستری! حتی عکس های روزنامه ها! پارک ها با دیوار بلندی حراست می شوند و برای ملاقات با گل و سبزه ساعت تعیین کرده اند! سر ساعت نگهبانان از هرطرف سوت می کشند و تذکر می دهند که باید پارک را ترک کنی، چون می خواهند درها را قفل کنند! دیوارها سیمانی یا حداکثر آجری ست و... به همین سیاق آدم ها هم یا سیاهند و مستحق غیظ و غضب یا سفیدند و مورد اعتماد، حد میانه ای وجود ندارد...! مگر می شوداین وضع و وضعیت را استمرار داد!نگاهی بهارآفرین لازم است تا جامه زمستانی از تن شهرها بدرد و به سردی و تیره رنگی پایان دهد. بهار آمده اما زمستان تا پایان فروردین سماجت می کند.سرانجام اردیبهشت شکوفایی فرا می رسد و سطل سطل به این سو وآن سو رنگ می پاشد و با خودش رنگ می آورد.رنگ سبز، نارنجی، ارغوانی و... دیوار پارک ها برچیده می شوند. آدم ها از هر رنگی جایگاه می یابند وموقعیتی که رنگ خود را بنمایانند. اکنون سال 73 است ودر سایه نیک اندیشی معمار جدید جامعه، شیخ بلند همتی که دل درگرو سازندگی و بسط و توسعه نشاط و طراوت در بطن زندگی ها دارد، رنگ ها منتشر می شوند و دومین روزنامه رنگی کشور – روزنامه ایران- با رویکرد اعتنا و احترام به رنگ آدم ها متولد می شود و به رنگین کمان رنگ ها می پیوندد. بیست ودومین سالگرد تولد روزنامه ایران مبارک باد.