اول اینکه ایران و همشهری نخستین روزنامه های تمام رنگی کشور بودند و از این جهت برای ما جذابیت داشتند. شخصا ایران دهه هفتاد رو بیشتر می پسندم و معتقدم بچه های مستعدی در روزنامه بودند که در کنار قدیمی ها خیلی خوب کار می کردند و خیلی از آنها هم هم دانشکده ای ما در دانشکده روزنامه نگاری دانشگاه علامه طباطبایی بودند.

همین طور به شکل خاص، صفحه حوادث ایران دارای جذابیت بالایی بود. گزارش های خوبی هم با اینکه روزنامه دولت بود می نوشت. یادم می آید برای درس گزارش نویسی که با دکتر فرقانی داشتیم از طرف دانشگاه رفتیم تحریریه ایران، آن موقع آقای فرامرز قره باغی فکر کنم مسئول بخش گزارش ایران بودند. بعد از بازدید از کل تحریریه دور میز بزرگی نشستیم و ایشان بعد از کمی صحبت درباره اهمیت گزارش و گزارش نویسی در مطبوعات شروع به خواندن یک گزارش کردند. یادم نمی آید این گزارش متعلق به خودروزنامه بود یا نه؟ اما هنوز هم طعم شنیدنش در گوشم هست. «ای کاش ماه مادرم بود» یکی از بهترین گزارش های توصیفی بود که در تمام عمرم تا آن موقع شنیده بودم و هنوز هم معتقدم جزو بهترین هاست. «ای کاش ماه مادرم بود» درباره پسرک نمکی ای بود که در کوچه های بالای شهر ماجراهای جالبی برایش پیش آمده بود...

الان نمی دانم بیشتر آدم های آن موقع روزنامه کجاهای دنیا هستند؛ اما امیدوارم «ایران» و آدم هایش در اوج، حرفه ای و از گزندها مصون باشند...