مقام صدر در ایران برخلاف دولت عثمانی که اصطلاحی برای نخست وزیر بوده و آن را صدر اعظم می نامیدند (چیزی که بعدها در دوره قاجار به کار رفت) لقب دینی بود که در مرحله نخست، یعنی آغاز دوره صفوی برای مدیران امور دینی به کار برده می شد. شاه اسماعیل برای اداره جامعه اسلامی ایران نیاز به عالم و فقیهی داشت تا هماهنگ با سیاست های او، امور دینی جامعه را اداره کند. به این جهت از میان عالمان سید موجود، یکی را به عنوان صدر برگزید تا به طور رسمی ناظر بر مسائل دینی بوده و پشتوانه علمی و فکری او در اقداماتش باشد. این شخص کار رسیدگی به امور شرعی را مطابق فقه اسلامی برعهده داشت و در امر قضاوت به فعالیت می پرداخت.