مرور حوادث که به بحران بدل شده اند، مانند حادثه پلاسکو گواهی است بر این که از اهمیت آموزش غافل شده ایم؛ زیرا برخی شهروندان و امدادگران در چنین مواقعی اصول اولیه ایمنی را رعایت نمی کنند و این مساله به افزایش تلفات و خسارت های ناشی از حوادث منجر می شود.

برای جبران چنین مسائلی باید به آموزش بیشتر بها داد تا بتوان عملکرد نیروها را بالابرد. برای این منظور نیز باید رابطه ای قوی بین دانشگاه ها و نهادهای اجرایی برقرار شود، چراکه این روزها این رابطه بشدت ضعیف و کمرنگ است.

آموزش ها باید به شکل ویژه برای مسئولان، امدادگران، اصناف و شهروندان در نظر گرفته شود تا هنگام وقوع حادثه همه قادر باشند به وظیفه شان عمل کنند و به این ترتیب از خسارتی که حادثه به جامعه تحمیل می کند، کم کرد.

به عنوان مثال اگر هنگام وقوع حادثه پلاسکو خطرناک بودن شرایط بدرستی ارزیابی می شد، نباید به این تعداد امدادگر اجازه داده می شد داخل ساختمان بروند.

برای رسیدن به شرایط مناسب باید آموزش را از دبستان ها شروع کرد و موقعیتی به وجود آورد که شهروندان بجد در برابر حوادث احتمالی آماده باشند.

در کشورمان گاهی مانورهایی برای آمادگی در برابر حوادث برگزار می شود، اما باید گفت چنین برنامه هایی شکل نمایشی دارد و بیشتر به بازی شبیه است، چراکه در برنامه های آموزشی باید از نظر متخصصان استفاده کرد.

در کنار تلاش برای ارتقای آموزش باید برای به روز کردن تجهیزات نیروهای امدادی مانند آتش نشانان نیز تلاش کرد تا ریسک آسیب دیدنشان به حداقل برسد.

علاو بر این باید برای نوسازی ساختمان های فرسوده نیز برنامه ای جدی داشت، زیرا پیشگیری همیشه بهتر از درمان است.

بنابراین باید با برنامه های جامع بلند و کوتاه مدت برای آموزش شهروندان، مسئولان و مدیران تلاش کرد تا در کنار ارائه آموزش، نوسازی ساختمان های فرسوده نیز دنبال شود.