ما بچه های دهه چهل و اندکی از دهه پنجاه سایه های دوری از خودمان داریم که شبیه خودمان نیستند. داستان «دستم را به نزدیکترین سایه می دهم» ما را به سایه های دورمان نزدیک می کند.ما نسل عجیبی بودیم و نسل های قبل تر از ما عجیب تر. آنها در برابر رژیم وقت کوتاه نیامدند و انقلاب کردند و در انتخاب حکومت دلخواهشان نقشی تاریخی داشتند اما در انتخاب همسرشان عموما نقشی نداشتند و تسلیم نظر خانواده می شدند. خیلی از ما سایه های دوری داریم با رشته تحصیلی متفاوت یا شغل متفاوت و خیلی چیزهای متفاوت دیگر که گاهی دلمان برای این سایه ها تنگ می شود. حالامی توانیم داستان خانم شعرباف را بخوانیم و دست این سایه های دور را بگیریم و قدمی بزنیم.