بخشی از ادبیات داستانی معاصر فارسی پیرامون محور جنگی شکل گرفته که بیش از 8 سال مردم و کشورمان را درگیر خود کرد. از همین رو می توان سهم بسزایی برای ادبیات جنگ قائل شد؛ ادبیاتی که در بخش های مختلف داستان کوتاه، بلند، رمان و حتی زندگینامه نویسی و خاطره نگاری شکل گرفته و گنجینه ای عظیم به شمار می آید. بی هیچ اغراقی می توان از این گنجینه عظیم برای ساخت فیلم های سینمایی و تلویزیونی بهره گرفت تا هم مخاطبان داخلی و هم مخاطبان خارجی را از آنها بهره مند ساخت. با وجود این متاسفانه این آثار باارزش در حال خاک خوردن هستند و سینماگران ما توجه چندانی به آنها ندارند. این در صورتی است که این داستان های حاضر و آماده را می توان براحتی به فیلمنامه تبدیل کرد و این تنها به ابراز علاقه مندی سینماگران نیاز دارد. ظرفیتی در این آثار نهفته آنقدر است که حتی می توان به وسیله آنها از جنگ و تبعاتی که برایمان داشته به ساکنان کشورهای دیگر بگوییم. در ادبیات داستانی معاصر جنگ تعداد آثار با ارزش کم نیست منتهی از عشقی که سینماگران را به این سمت بکشاند خبری نیست. وقتی یک داستان نویس دست به خلق اثری می زند یعنی اینکه به تنهایی کار صداگذاری، تصویربرداری، کارگردانی و فیلمنامه نویسی داستانش را انجام می دهد، پس حیف است که این همه تلاش نادیده گرفته شود. حیف است که هنوز برخلاف بسیاری از کشورها ارتباطی میان اهالی کتاب و سینما برقرار نشده و در این بین مخاطبان هم از آثار خوب بسیاری محروم شده اند. ادبیات داستانی جنگ ظرفیت بسیاری برای تبدیل به فیلم سینمایی دارد منتها به قدری عشق و علاقه نیاز است.