بیش از سه دهه از آن روزها می گذرد. روزهایی که به عنوان خبرنگار به همراه سعید صادقی، عکاس معروف جنگ راهی جنوب شدیم و هریک به دنبال سوژه های خود رفتیم. او به دنبال «تصویر» و من به دنبال «صدا»، سوژه های سعید روبه سوی دوربینش می ایستادند و نیازی نبود تا خود را معرفی کنند و همین که سعید سیمای تابناک آنان را با نشانه هایی از خلوص و پاکی برای آیندگان ثبت می کرد، کافی بود. اما سوژه های من اسم و رسم داشتند و معلوم بود اهل کدام شهر و دیارند و از انگیزه هایشان برای حضوردر معرکه های خطرخیز و جنگ و گریز می گفتند. آن روزها فکر می کردم سعید با زدن یک شاتر کارش تمام می شود، حال آنکه من باید بعد از گرفتن صدا