احتمالا بزرگ ترین طنزسرای تاریخ ادبیات ما، حافظ است و محتمل است که در این گزاره، شکی نباشد برای اکثر و اغلب فارسی زبانان؛ اما در دوره های مختلف تاریخ و ادبیات ایران، «شعر طنز» یا «فکاهه» یا «هزل»، به آثاری گفته شده که قرارداد میان خود و مخاطب را به سبک و سیاقی تنظیم کرده اند که از نخستین واژه تا واپسین کلمه شعر، اثری از «جدیت» در آن نباشد! یعنی تفرجی باشد در آن و اغلب «یک بارمصرف» یا «فست فود» باشند اما همین غذاهای یک بارمصرف کلامی هم، کیفیت هایی متفاوت با یکدیگر دارند که مثل تفاوت کیفیت «فلافل سرا»یی ست که جلوی درش، صف کیلومتری است و آن دیگری، به پشه و مگس درگذر هم «بفرما» می زند! آنچه از لحاظ