مرگ مصطفی اسلامیه برای من خیلی غیرمنتظره بود. شاید این شانس او بود که نه مریض شد، نه درد کشید و نه در بیمارستان خوابید. یک روز از خواب بیدار شد و همان روز رفت. من که دوستی محدودی با مصطفی اسلامیه داشتم نبودش را خیلی وقت ها احساس کرده ام. به خصوص در پنج سال اخیر که ارتباط بیشتری با او داشتم و وقتی کتابی ترجمه می کردم یا چیزی می نوشتم او در جریان بود. من هم از کارهای او باخبر بودم و می دانستم که چه کتابی در دست دارد و چه می کند. من وقتی روی فصل نامه های تئاتر کار می کردم، از اسلامیه دعوت کردم که ویراستاری فصل نامه را بر عهده بگیرد. در حین گفت وگوهایمان در آن زمان متوجه شدم که اسلامیه از آن دست