خیره شده به تابوت که پیچیده شده در پرچم سه رنگ ایران. زیر لب خطاب به تابوت چیزی می گوید و سرش را تکان می دهد. بغض امانش نمی دهد. شانه هایش تکان می خورد. اشکش را با دست هایش پنهان می کند و روی تابوتی که تصویر دوستش بر آن نقش بسته خم می شود، حالاحرف هایش را بلندتر می گوید، حرف هایی که بین الله اکبرهای مردم گم می شود. آخرین لحظاتی است که با دوستان شان هستند. لباس عملیات پوشیده اند، همان لباسی که این روزها از آنها تصویری آشنا برای مردم ساخته است. حلقه زده اند دور دوستان شان. دور آنهایی که سال ها کنار هم بر خطرات رنگارنگ غلبه کردند. اما کمر پلاسکو که شکست، آنها هم داغ بر دل شان نشست. روزهای بی خبری،