در نیمه دهه دوم قرن بیست و یکم به وضوح و روشنی تمام شاهد دگرگونی پارادایمی در انکارناپذیرترین شکل آن در سیاست خارجی آمریکا هستیم. ورود همه جانبه آمریکا به صحنه جهانی که در چارچوب مجموعه ای از قواعد، ارزش ها، باورها، شیوه ها و روش ها از سال 1947 رقم خورده بود، حیات بخش پارادایم غالب در سیاست خارجی آمریکا یعنی «بین الملل گرایی فعال» مبتنی بر لیبرالیسم نهادگرا شد.

برای مدت 70 سال از رهبری جهان غرب جهت «سد نفوذ» کمونیسم که هری ترومن آن را به صحنه آورد، باراک اوباما با «رهبری از عقب» برای مبارزه با افراط گرایی آن را تداوم داد. در این میان لولایی که دو سوی طیف سیاسی یعنی محافظه کاران و لیبرال