سینمای ایران حلقه گمشده فراوان دارد؛ پذیرفته ایم که ژانر علمی-خیالی و فیلم های وحشت در سالن های ما به کمدی ناخواسته تبدیل می شود. فیلم فانتزی و اکشن درست وحسابی نداریم و غصه اش را هم نمی خوریم. عادت کرده ایم که یک در میان کمدی و ملودرام و اجتماعی بسازیم و در حوزه ژانر به تجربه های تازه امیدوار نباشیم ولی اینکه سینمای ایران در مضمون و ساختار هم در حلقه تکرار گیر بیفتد دیگر غیر قابل تحمل است. از بین فیلم هایی که در این چند روز در جشنواره فیلم فجر نمایش داده شده اند تقریبا هشتاد درصد انباشته از مولفه ها و مایه های مشترک اند. گذشته از ژانر و لحن و رویکرد کلی، در جزئیات و شیوه پرداخت هم همسانی هایی