آدمی باید دم غنیمت شمارد و وقت را از دست ندهد؛ یعنی باید همه توجه و اهتمام خویش را معطوف حال کند. همین لحظه همان زمانی است که همیشه در انتظار آمدنش بود و نگذارد که از دست برود؛ زیرا آینده ای که در انتظارش است، همین دم و حال و لحظه ای است که در آن وقت می گذراند.

ممکن است انسان دو حالت داشته باشد: 1. نعمت؛ 2. نقمت. یعنی همین الان که دم و وقت اوست، یا غرق نعمت است یا غرق نقمت.

البته بودن در این دو حالت نعمت و نقمت هم می تواند بر اساس سنت الهی حاکم بر جان و جهان باشد؛ زیرا انسان در هر دو حالت یا 1. گرفتار آزمون و ابتلای الهی است؛ 2. یا گرفتار عذاب خداوندی است.