پس از حضور شهردار تهران در مجلس برای ارائه توضیحاتی درباره حادثه پلاسکو، حواشی فراوانی درباره مدیریت شهری مطرح شده و شهروندان تهرانی با سوال های فراوانی روبه رو شده اند که بخشی از آن نیازمند پاسخ گویی فوری از سوی مسئولان است. در این میان به نظر می رسد، نبود نظارت نهادینه بر عملکرد شهرداری ها مانع از آن می شود که سرنوشت میلیون ها شهروند به این نهاد مختار سپرده شود. ارتباطات شخصی بین اعضای شورای شهر و مدیران شهری و نبود نظارت مردمی و از آن طرف نظارت ضعیف دولتی، همگی دست به دست هم داده اند و زمینه های خطا در مدیریت شهری را گسترش داده اند. آنچه بعد از بروز این حادثه تلخ روشن است این است که به نقطه ای بحرانی در تهران رسیده ایم و باید تصمیم جدی گرفته شود و به ویژه اینکه شهرهای دیگر از الگوهای توسعه ای تهران تبعیت می کنند و همین موضوع به خودی خود نگران کننده است و می توان گفت افزایش جمعیت با فراتررفتن از ظرفیت های اقلیمی و زیست محیطی و زیرساخت های شهری، امنیت زندگی در این شهر را تهدید می کند. تهران، توان توسعه بیش از این اندازه را ندارد و به همین دلیل باید به سوی جریان معکوس جمعیت حرکت کرد و باید دید چگونه با برنامه های حساب شده می توان این جمعیت را به سایر مناطق کشور هدایت کرد. باید از این حادثه درس گرفت و باید دید برای جلوگیری از تکرار این وضعیت در موقعیت های بحرانی مشابه برای تهران چه می توان کرد.