بختیار در ادامه تلاش هایش به منظور برقراری ارتباط با انقلابیون، تصمیم به ملاقات حضوری با امام می گیرد و می نویسد: «دفتر [امام]خمینی رسما موافقت او را به من اعلام کرد. از اطرافیان بعضی با این ملاقات موافق بودند و بعضی مخالف. بازرگان از گروه اول بود و امید داشت که یک رشته توضیحات صریح و روشن، اوضاع را آرام کند و از سوی دیگر می دانست که پنج پست در داخل کابینه برای طرفداران او در نظر گرفته شده است. از دیگر سو، سه نفر آشکارا مخالف بودند. بنی صدر از روی حسابگری و سنجابی و فروهر از روی حسادت. اینها با خود فکر می کردند ما بختیار و دولت او را از دست داده ایم. اگر از این طرف هم بازنده شویم دیگر برای ما چه می ماند؟»