دو ماه پیش به تماشای نمایش «می سی سی پی نشسته می میرد» همایون غنی زاده در تالار وحدت رفتم. کارگردان و بازیگری جوان کنارم نشسته بود. این شخص در تمام طول دوساعت و20دقیقه اجرای نمایش، موبایلش را چک کرد و پیامک فرستاد. نه تنها مدام تکان می خورد و هربار موبایلش را به سختی از جیب شلوارش درمی آورد، بلکه من را و تماشاچی های دیگر را (و قطعا بازیگران روی صحنه را) با نور کورکننده موبایلش آزار می داد.

شنیده بودم که در ایالت فلوریدای آمریکا، پلیسی بازنشسته شخصی را که در سینما بی وقفه در حال فرستادن پیامک بوده با شلیک گلوله از پا درآورده است. همذات پنداری با آن شخص مجرم، علی الخصوص در طول اجرای آن نمایش