امروز سالگرد درگذشت دوست دیرینه ام ژازه تباتبایی است. در خصوص او بارها گفته ام و این خلاصه ترین توصیفی است که می توانم از او بگویم: «ژازه، ژازه است». چنانچه اسمش یگانه است، خودش نیز انسان خاص و یگانه ای بود. در طول حدود 50 سال آشنایی من با او، هیچ دغدغه ذهنی دیگری جز خلق آثارش نداشت. او هرگز به فکر به دست آوردن مقام، منصب و پولی نبود. تمام زندگی اش را درگالری خودش در خیابان طباطبایی مقدم (حوالی خیابان سمیه)، که آن را با دسترنجش سرپا کرده بود، زندگی کرد. با اینکه بارها به او گفتیم تا آپارتمانی برای زندگی تهیه کند اما او هرگز تا آخر عمرش حاضر نشد تا در مکان دیگری زندگی کند با اینکه گالری جای مرفهی نبود. تمام زندگیش را در میان آهن قراضه های کارگاهش گذراند، حتی صندلی های آهنی کارگاهش را خودش ساخته بود.

ژازه آدم بسیار خاصی بود که با انرژی بی نهایت و تخیل بسیار شکوفایی تا آخرین لحظه عمرش، مشغول خلق اثر بود. ژازه از آن آدم هایی بود که در زمان نامناسب و در مکان نامناسب زندگی می کرد. پس از ژازه زیاد می بینم که هنرمندانی سعی می کنند راه او را با ساخت مجسمه هایی با آهن قراضه ها ادامه بدهند اما هیچ کدام موفق نشده اند تا آن تخیل و طنزی که در مجسمه های ژازه بود را درک کنند. متاسفانه شنیده ام عده ای دست به کپی از آثار او می زنند و این کپی ها را به جای آثار ژازه جای می زنند که این موضوع بسیار دردناک و تلخ است. چندی پیش نمایشگاهی از آثار ژازه در گالری شهریور برپا شد که به گفته بسیاری از اهالی هنرهای تجسمی، ژازه از پایه گذاران نگاه متفاوت در هنرهای تجسمی و مجسمه سازی ایران است.