شهرها و روستاهای زیادی در سیستان و بلوچستان از کمبود «پزشک» و «معلم» رنج می برد. افق روشنی هم برای جبران این کمبود توسط سرمایه های انسانی منطقه وجود ندارد. بسیاری از روستاهای سیستان و بلوچستان «مدرسه» ندارند. بنابراین کودکان آن نه معلم می شوند نه دکتر! کودکانی که به گفته «محیا واحدی» عضو جمعیت دانشجویی امام علی(ع) از بیماری شدید «گوارشی» رنج می برند و فقر غذایی سفره بی رنگ آنها را محو کرده است. کادر درمانی که این روستا را پوشش می دهد دانشجویان طرح کاد پزشکی هستند که با امکانات محدود نمی توانند نسخه ای برای درمان بیماری های بسیار زیاد اهالی این استان بنویسند. او می گوید: «منطقه درحالی نیاز مبرمی به معلم و پزشک دارد که مدرسه کافی برای تربیت نیروی محلی دلسوز ندارد.»