گام های من و تو در شهری که امروز مسیرش را برج های سر به فلک کشیده مشخص می کند به ناکجا آبادی می رود که من و تو به آن تعلق نداریم و گهگاه از گوشه ای صدایی در می آید؛ که فلانی، شهر ما امروز خاکستری است و چرا معماری ما نشان هویت و اعتقاداتمان نیست؟ صدایی که پس از مدتی در میان همان برج های سر به فلک کشیده خاموش می شود. شنیدن این صداهای جسته و گریخته با وجود دغدغه های روزمره مشکل است ولی گهگاه با رد شدن از زیر پلی یا نگریستن به بنایی یا در مقابل در افتادن با ترافیکی که اتوبان ها یا خیابان های اصلی شهر را تسخیر کرده است و دیدن این همه بنا با شمایل رومی و چینی دیگر منتظر شنیدن صدایی نمی مانم چرا که