ایران پس از جنگ تحمیلی با کمبودهای زیادی در بخش های تولیدی و صنعتی روبه رو شد. بخش بزرگی از این کاستی ها با برنامه ریزی های انجام شده در دهه های گذشته و دگرگونی در فناوری های صنعتی در جهان به میزان چشمگیری کاهش یافت. این دوره پر تلاش باعث شد که در بخش مدیریتی، گروهی از شرکت های بزرگ شکل بگیرند که توجه به توسعه کمی را بر تولید کیفی منطبق بر استانداردهای بین المللی، در اولویت قرار دهند و توجه به ثبات تولید و ورود محصولات ویژه تر که منجر به ثبات درآمد و ایجاد اشتغال پایدار برای دست اندرکاران تولید می شود، کمتر مورد توجه قرار گیرد. در این دیدگاه مدیریتی، کمیت تولید نسبت به کیفیت و بازار فروش از