سالن تازه مرمت شده قشقایی تئاترشهر، این روزها پر از درددل است. پر از چشمان نمناکی که یک «چرا»ی بزرگ در آن برق می زد: «چرا در این دنیای بزرگ جایی برای آنها نیست؟» چون آنها ما نیستند؟ چون دیگری هستند؟ کی وکی (چه وقت و چه کس) آنها را با ما و ما را با آنها غریبه کرد؟ و... این روزها دو نمایش در این سالن در حال اجراست. دو نمایش در ژانر تئاتر ورباتیم (Verbatim theatre). یکی درباره کارتن خواب ها و دیگری درباره پناه جویان. تئاتر ورباتیم، گویا شیوه ای استوار بر تئاتر مستند است که ریشه هایش را باید در فرضیات و نظریات اروین پیسکاتور (1893-1966) کارگردان شهیر آلمانی و مبدع تئاتر روایی، (قبل از برشت) جست.