از شب باران باریده بود و دشت پر از جویبارهای باریکی بود که شاخه شاخه شده و در جایی به هم دست می دادند و سرازیر می شدند طرف سنگرها. سربازها تلاش کردند تا با گونی های پر از خاک جلو آب را بگیرند، اما نشد. هر کاری می کردند آب از جای دیگر راهش را باز می کرد و با سرعت بیشتری جاری می شد. سربازان تصمیم گرفتند تا فرصت دارند، کیسه خواب ها و پتوها را از سنگرها بیرون بیاورند تا خیس نشود. استوار بقایی که پاچه هایش را بالازده بود و سیگار دود می کرد گفت: «گندش بزنند، نمی شود کاری کرد.» بعد روی گونی ای که دم سنگر دمر افتاده بود نشست و گفت: «بی سیم بزن بگو ناهار را فرستادند.» منشی بی سیم را روشن کرد در میان