من تلاش می کنم هر روز درباره یکی از حقوق تصریح شده در منشور حقوق شهروندی بنویسم. نوشته ها و گفته های ما درباره حقوق شهروندی در عصری که همگان از طریق شبکه های اجتماعی می توانند وارد گفت وگوی فراگیر شوند، موثر خواهد بود. اگر مایل بودید، شما هم این نوشته ها را با دیگران به اشتراک بگذارید.

ماده 42- حق شهروندان است که حرمت و حریم خصوصی آنها در رسانه ها و تریبون ها رعایت شود. در صورت نقض حرمت افراد و ایجاد ضرر مادی یا معنوی، مرتکبین طبق مقررات قانونی مسئول و موظف به جبران خسارت هستند.

درک منظور ماده 42 منشور حقوق شهروندی برای ایرانیان کار دشواری نیست. مردم عادی و حتی برخی عالی ترین مقام های سیاسی نیز طعم تلخ و گزنده رعایت نشدن حریم خصوصی و حرمت خود در رسانه ها و بالاخص مهم ترین رسانه کشور را چشیده اند. روحانیون عالی رتبه ای نظیر مرحوم آیت الله هاشمی رفسنجانی و حجت الاسلام علی اکبر ناطق نوری دو نمونه نقض حریم خصوصی و حرمت خود هستند. بقیه مردم اعم از هنرمندان، ورزشکاران، وزیران دولت و بسیاری دیگر در مواقع گوناگون هدف هتک حرمت و حریم خصوصی در رسانه قرار گرفته اند. آن چه رسانه ها را در هتک حرمت و حریم خصوصی افراد جسور می سازد، وجود حریم های امن برای رسانه است. نظریه مبادله در جامعه شناسی به درک این مساله البته ساده کمک می کند. رفتاری تکرار می شود که پاداش دریافت کند. عدم رسیدگی منصفانه و منجر به مجازات های بازدارنده به مصادیق هتک حرمت و حریم خصوصی افراد، برخی رسانه ها را در تجاوز به حریم های افراد جسور ساخته است. بنابراین اگرچه دولت منشور حقوق شهروندی را اعلام کرده و متعهد شده، اما این قوه قضائیه است که در تضمین اجرای ماده 42 منشور نقش اصلی را برعهده دارد. دولت می تواند با ارائه آموزش های شهروندی و اطلاع رسانی گسترده، مردم را نسبت به حقوق قانونی خود در قبال مصادیق نقض ماده 42 آگاه سازد. دولت می تواند به زمینه سازی برای آگاهی عمومی درباره الزامات ماده 42 کمک کرده و ابزارهای در دست خود، از جمله ابزارهای مالی، برای بازداشتن رسانه ها از نقض ماده 42 اقدام کند.