چندی پیش در مقاله ای با عنوان «دشمن در خانه» که در همین صفحه از کیهان درج گردید، این نگارنده ضمن اشاره به موضوعاتی در باب شیوه ها و شگردهای نفوذ دشمنان در رسانه ها و از جمله مطبوعات؛ در بخشی از نوشته، نکته ای را عرض کردم که برای شروع مطلب حاضر، بهتر است آن را عینا تکرار کنم:

قدر و اعتبار افراد، اعم از سیاسی، اجتماعی، فرهنگی و هنری نزد این گونه نشریات تا زمانی است که آن ها ساز مخالفت با نظام و موازین اسلامی را بزنند و اگر روزی روزگاری، حرفی و کلمه ای در تصدیق بخشی از حقیقت، بر زبان یکی از ایشان جاری و از مسیر مورد نظر آنان منحرف شد، یا باید هر چه زودتر آن حرف و سخن را، به جهت از پیش تعیین