پس از مصائب وارده بر حضرت زهرا(س) روزی تعدادی از اهالی مدینه به امام علی(ع) گفتند: فاطمه هر شب و روز گریان می باشد و آسایش را از ما و خانواده هایمان سلب نموده است، تقاضامندیم که از او بخواهی که یا در شب و یا در روز گریه کند! وقتی علی(ع) حرف های اهالی مدینه را منتقل نمودند، حضرت زهرا(س) فرمودند: «یا علی! ستم و جفای زمانه چنان بر من هجوم آورده است که بی اختیار می گریم، لکن به مردم شهر بگو که از عمر من چند روزی بیشتر باقی نمانده است.»

از آن روز به بعد، امام علی(ع) کنار قبرستان بقیع سایه بانی برپا نمود و حضرت زهرا(س) هر روز صبح به همراه دو فرزندش حسن و حسین (علیهما السلام) از خانه اش رهسپار قبرستان بقیع می شد.(1)