تنهایی همان قدر باشکوه است که با هم بودن. در این مجموعه اغلب آدم ها به صورت تک پرسوناژ در عکس حضور دارند و شیوه قرارگیری آنها در کادر به صورتی است که قائم به ذات بودن آنها را منتقل کنم. «تم»ی که در این سه سال دنبال آن بودم، اصالت آدم ها به زادگاه شان بود. اینکه با وجود سرمای بیش از اندازه پاییز و زمستان در ارتفاعات، فقدان توریست و امکانات کم روستایی، عده ای خانه خود را ترک نمی کنند و همان جا باقی می مانند.

تم ثانویه نمایشگاه «نیمه تراوا» است: وفاداری آدم ها به ریشه و زادگاه خویش. لذا به این دلایل از حضور آدم ها به تنهایی بهره بردم. دغدغه من در این عکس ها، کشف روابط بود. من تعریفی جز پیدا کردن روابط در یک فضا. برای خلاقیت ندارم و همیشه کوششم این بوده که روابط موجود در متن را بیرون بکشم. برخی از این روابط به سلطه طبیعت بر انسان بر می گردد. مثل آنچه در شهرهایی چون ماسوله می بینیم.