حضور در جام جهانی برای تیم ملی فوتبال هر کشور به خودی خود یک امتیاز است؛ این شاید ساده و عامیانه ترین تعبیر برای پی بردن به اهمیت حضور آثار سینمایی کشورمان در جشنواره های معتبر جهانی باشد. پذیرش هر کدام از آثار سینمایی کشورمان در بخش های مختلف جشنواره های الف جهانی اعم از کن، ونیز، برلین، اسکار و... فارغ از کسب جایزه به خودی خود ارزشمند است چرا که رسیدن به این مرحله از میان انبوه فیلم های تولید شده در جهان امتیاز بالایی است؛ حال اهمیت این حضور با کسب جایزه همراه باشد دیگر بی نیاز از هر توضیح و تفسیری است. بر این اساس نامزدی فیلم «فروشنده» در اسکار 2017 حتی بدون دریافت جایزه، افتخاری بزرگ برای سینما است. این افتخار قائم به ذات است و هیچ ربطی به فضای سیاسی شکل گرفته در امریکا ندارد. آخرین ساخته اصغر فرهادی فارغ از نشستن هر شخصیتی بر مسند ریاست جمهوری امریکا در میان فیلم های معرفی شده برای بخش خارجی زبان اسکار استحقاق بالاتری برای دریافت اسکار دارد و این فضا امتیازی به فیلم اضافه نکرده است. اگر چه نمی توان کتمان کرد که هشتادونهمین دوره جوایز اسکار در حالی برگزار می شود که با حضور ترامپ فضای بسته ای در امریکا در حال شکل گیری است و ترس از بازگشت به دوران مک کارتی و تجربه شرایط متفاوت آن دوره وجود دارد. در چنین شرایطی تصمیم هوشمندانه اصغر فرهادی برای عدم حضور در مراسم اسکار قابل قدردانی است. ابتدا تصمیم قاطعانه در تحریم حضور و پس از آن معرفی شایسته دو نماینده در این مراسم. معرفی انوشه انصاری و فیروز نادری نمایشی بی نظیر از ظرفیت و توان مردم ایران است و نه تنها به ترامپ بلکه به تمام جهانیان پیام می دهد که بر خلاف تبلیغات، ایرانیان از چه تباری هستند و این شایعات چه وصله ناچسبی برای آنها است.

در انتها ناگزیر به تکرار این موضوع هستم که با حضور یا بدون حضور ترامپ، سینمای ایران و «فروشنده» اصغر فرهادی شایسته کسب دومین اسکار است. برای کسب این عنوان که افتخاری برای همه سینماگران ایرانی و یک جشن ملی است لحظه شماری می کنیم؛ اگر چه بدون کسب جایزه هم حضور «فروشنده» تا این مرحله به خودی خود افتخاری بس بزرگ است.