حلقه مفقود شده سینمای ایران، ادبیات و در ابعاد کلان تر کتاب است و این در حالی است که ما ایرانیان از ادبیاتی بسیار غنی برخوردار هستیم. در زمان حاضر هم از چهره های شاخص و آثار قابل تاملی در این عرصه برخوردار هستیم که می توانند به کمک سینما بیایند. با وجود این، سینما بهره بسیار کمی از این ادبیات گرفته است. این فقدان هم از دلایل متعددی ناشی می شود که یکی از آنها بی توجهی به مطالعه و ضرورت آن میان اهالی هنر هفتم است. دلیل دیگر هم گاهی به خود اهالی ادبیات بازمی گردد. برخی از دوستان ادبیاتی ما در تعامل با سینماگران خصمانه برخورد و گمان می کنند که نباید به سینماگران اجازه هیچ تغییری را در تبدیل نوشته خود به کار سینمایی بدهند که چنین برخوردی صحیح نیست! سینما زبان خاص خود را دارد و به ناچار باید تغییراتی در آثاری ادبی ایجاد شود. امیدوارم به مرور شاهد آشتی و دوستی بیشتری میان این دو گروه باشیم.