قصه انسان هایی که به خاطر نداشته های شان از خدا گلایه نمی کنند، قصه ای غریب است و رابطه شان با خدا رابطه ای عجیب؛ نداشته هایی که گاه چنان بزرگ است که در می مانی و از خود می پرسی: «مگر می شود گله مند نبود؟» اما آنها اهل گله نیستند. هستند در میان شان انسان هایی که گاه به خاطر معلولیت بالای شان حتی توان نشستن یا حرکت دادن دست و پای شان را هم ندارند، اما با همه وجود به ما ثابت می کنند که درون شان زندگی موج می زند. معلولیت شان محدودیت نمی شناسد و عطش شکوفا شدن دارند. مرضیه دهقان یکی از همین انسان هایی است که زندگی را تنها با دندان و حرکت عضلات صورتش فریاد می زند؛ دختری که شاید همه ما در نگاه نخست