از زمانی که پارادایم مسلط بر تاریخ نویسی و نقدنویسی در سینمای ایران، قطب بندی کاذب و نامعتبر «فیلمفارسی- موج نو» بوده است، چند ایراد هم زمان، هم در نگارش تاریخ های سینمای ایران، هم در خوانش از فیلم ها و هم در نقد فیلم های سینمای ایران نیز وجود داشته است. به عبارت دیگر سینمایی نویسی، تاریخ نویسی و نقدنویسی در سینمای ایران، نیازمند عبور از مرحله ای ا ست که مدت هاست دورانش پایان یافته. اولین ایراد این قطب بندی این است که «فیلمفارسی» به مثابه یک واژه مبهم و نامعتبر، یک «تمایز کارآمد» را حذف می کند و با این حذف، «شبه فیلم»ها و فیلم های متعلق به سینمای «عامه پسند قصه گو» را یکسان معرفی می کند. درحالی