نخست اجازه بدهید از «فروشنده» بگویم. به داوری من، از نگاه تاریخ اجتماعی، روایت اصغر فرهادی از بود و باش ایرانیان، یکی از ماندگارترین روایت ها است. فرهادی اهلیتی بسیار چشمگیر در نشان دادن هویت های متغیر ما ایرانیان و از جمله و بویژه هویت جنسیتی ما دارد. هویت هایی که بر بستر شرایطی بسیار طبیعی بهترین شکل بازنمود روزمره خود را در فیلم هایش می یابد.

اما در حاشیه موفقیت فرهادی در کسب جایزه اسکار بگویم که هرچند جشنواره اسکار را بسیار سیاسی می دانم که محدود به حال و هوای امروز مان نیست، همیشه اسکار سیاسی بوده، اما سخت بر این باوریم که «فروشنده» مستقل از حال و هوای سیاسی روز، فیلم درخشانی است. انتخابات اخیر امریکا با نتایج فاجعه بارش هم نبود، باز «فروشنده» سزاوار همین بود که سهمش شد.

از حشمت فیلم که بگذریم، مراسمی که فرهادی برای دریافت اسکار سامان داد: نرفتنش به اسکار، خطابه اش به هنگام دریافت اسکار و انتخاب نمایندگانش برای گرفتن اسکار، همه و همه برایم افتخار آفرین بود. سهمی که فرهنگ و ادب ایرانی در فرهنگ جهانی داشته و همچنان دارد، برایم افتخار آفرین است. فرهادی یک بار دیگر شبکلاه ایرانی مان را به آسمان برد.