قدرت نرم اول بار توسط جوزف نای در دهه آخر قرن بیستم با هدف بازنگری در ماهیت و نتایج قدرت امریکا وارد ادبیات روابط بین الملل شد. این مفهوم در برگیرنده مولفه های فرهنگی، تمدنی، هنری و سیاسی است. برخلاف قدرت سخت، قدرت نرم قابل مصادره نیست. چراکه منابع قدرت نرم که توانایی ها و قابلیت های معنوی و زیباشناختی است، در خارج از حیطه کنترل حکومت ها قرار دارد و تاثیرات نیز تابعی از ایجاد رضایت مندی در مخاطب است. در حالی که در قدرت سخت هدف اصلی تسلیم کردن مخاطب به اعمال خشونت و زور است. تهدید، تطمیع و توسل به زور و خشونت از ابزار اعمال قدرت سخت است در حالی که در قدرت نرم تاثیرگذاری بر افکار مخاطب و ایجاد همدلی و هم اندیشی به دیگران، دسترسی به اهداف و نتایج مورد نظر میسر می شود.